آرتروز مفصل زانو

استئوآرتریت مفصل زانو یک بیماری سیستم اسکلتی عضلانی است که شامل تغییر شکل و تخریب بافت غضروف مفصل می شود که در نتیجه ساختار و عملکرد غضروف مختل می شود. این بیماری چندین نام دارد - گونارتروز، آرتروز تغییر شکل دهنده. درمان آرتروز مفصل زانو یک طرح بدون ابهام یا یک دارو ندارد که بتواند به همه کسانی که از این مشکل رنج می‌برند کمک کند. از آنجایی که آرتروز یک بیماری با ماهیت پیشرونده است، بیشتر در زنان دارای اضافه وزن، بیماری های وریدی و افراد مسن مشاهده می شود. درمان به صورت جداگانه برای هر بیمار تولید و تجویز می شود.

استئوآرتریت مفصل زانو می تواند یک طرفه یا دو طرفه باشد (بسته به اینکه بیماری در یک یا هر دو پا ایجاد شود). در اولین علائم، باید به درمان کافی متوسل شد، زیرا نادیده گرفتن این مشکل می تواند منجر به تخریب نهایی غضروف و قرار گرفتن در معرض استخوان و در نتیجه ناتوانی فرد شود.

این بیماری سه مرحله دارد:

1. مرحله اولیه آرتروز زانو با از بین رفتن خاصیت بالشتکی و در نتیجه ساییدگی غضروف ها به یکدیگر در حین حرکت مشخص می شود و باعث ناراحتی شدید بیمار می شود. غضروف در مراحل پیشرفته بیماری خشن می شود، تغییر شکل می دهد، خشک می شود - حتی با ترک پوشیده می شود.
2. به دلیل کاهش استهلاک، تغییر شکل استخوان شروع می شود، که منجر به تشکیل استئوفیت ها (رشد در سطح استخوان ها) می شود - این مرحله دوم بیماری است. غشای سینوویال مفصل و کپسول نیز دچار تغییر شکل می شوند، مفصل زانو به دلیل سفتی حرکات به تدریج آتروفی می شود. همچنین تغییر در تراکم مایع مفصلی (ضخیم تر، چسبناک تر می شود)، اختلالات گردش خون، بدتر شدن تامین مواد مغذی به مفصل زانو وجود دارد. نازک شدن پوشش بین مفاصل غضروفی باعث کاهش فاصله بین استخوان های مفصلی می شود.
3. این بیماری به سرعت پیشرفت می کند و به سرعت به مرحله سوم می رسد، زمانی که بیمار به دلیل درد مداوم در زانو عملاً قادر به حرکت نیست. تغییرات جهانی و غیرقابل برگشت در بافت غضروف رخ می دهد که منجر به ناتوانی فرد می شود.

بیشتر اوقات، آرتروز یا گونارتروز پس از آسیب یا کبودی ایجاد می شود، در حالی که فرد احساس درد شدید دائمی در زانو می کند که به طور قابل توجهی حرکات او را مختل می کند.

دلایل ایجاد آرتروز

استئوآرتریت مفصل زانو، که درمان آن زمان زیادی طول می کشد، می تواند به دلیل عوامل زیر ظاهر شود:

1. استعداد ژنتیکی
2. صدمات: دررفتگی، کبودی، شکستگی. هنگام درمان زانوی آسیب دیده، مفصل ثابت می شود و فرد نمی تواند پا را برای مدت معینی خم و باز کند. این منجر به بدتر شدن گردش خون می شود که اغلب باعث ایجاد گونارتروز پس از سانحه می شود.
3. برداشتن منیسک.
4. فعالیت بدنی بیش از حد که با سن فرد مطابقت ندارد، منجر به آسیب یا میکروتروما و همچنین هیپوترمی مفاصل می شود. به عنوان مثال، دویدن روی آسفالت یا اسکات برای افراد مسن توصیه نمی شود، زیرا در طی این تمرینات فشار قابل توجهی روی مفصل زانو وارد می شود که با افزایش سن فرسوده می شود و قادر به تحمل چنین بارهایی نیست.
5. اضافه وزن و چاقی. این عامل منجر به آسیب به منیسک ها می شود که آسیب های آن باعث ایجاد آرتروز زانو می شود.
6. رباط های شل یا رباط های ضعیف.
7. آرتریت یا سایر بیماری های مفصلی اکتسابی. فرآیند التهابی می تواند باعث تجمع مایع سینوویال در حفره مفصل یا تورم شود. این امر باعث تخریب بافت غضروفی زانو می شود که منجر به آرتروز مفاصل زانو می شود.
8. اختلالات متابولیک در بدن انسان. مقدار ناکافی کلسیم به طور قابل توجهی وضعیت بافت های استخوان و غضروف را در بدن انسان بدتر می کند.
9. کف پای صافساختار نادرست پا مرکز ثقل را جابه جا می کند و بار روی مفصل بیشتر می شود.
10. استرس و فشار عصبی.

علائم آرتروز زانو

تصویر بالینی بیماری دارای علائم زیر است:

1. احساس درددرد به طور ناگهانی رخ می دهد، بسته به بار فیزیکی روی مفصل زانو. درد می تواند ماهیت متفاوتی داشته باشد. در مرحله اولیه، اینها کمردردهای ضعیفی هستند که معمولاً فرد توجه زیادی به آن نمی کند. درد خفیف دوره‌ای را می‌توان برای ماه‌ها و گاهی برای سال‌ها مشاهده کرد تا زمانی که بیماری به مرحله تهاجمی‌تری برود.
2. تغییر شکل قابل مشاهده زانو. این علامت در مراحل بعدی ظاهر می شود. در ابتدا، زانو متورم یا متورم به نظر می رسد.
3. تجمع مایع مفصلی در حفره مفصلی یا کیست بیکر. این یک تشکیل متراکم در دیواره پشتی مفصل زانو است.
4. ترک خوردگی مفاصل. صداهای ترق تند که با درد همراه است در مرحله دوم و سوم پیشرفت بیماری در بیماران مشاهده می شود.
5. واکنش های التهابی در سینوویوم مفصلی که به دلیل آن غضروف متورم می شود و حجم آن افزایش می یابد.
6. کاهش تحرک مفصل. در مراحل بعدی دیده می شود. خم شدن زانو تقریبا غیرممکن می شود و با درد شدید همراه است. در مرحله آخر ممکن است زانو کاملا بی حرکت باشد. حرکت فرد دشوار یا کاملاً غیرممکن می شود (برخی بیماران روی پاهای خمیده حرکت می کنند).

تشخیص آرتروز زانو

اگر علائم واضح یا جزئی آرتروز مفصل زانو ظاهر شد، بهتر است بلافاصله با متخصص ارتوپد یا روماتولوژیست تماس بگیرید. تشخیص اغلب شامل گرفتن شرح حال بیمار و تجزیه و تحلیل سلامت عمومی او است. برای نتیجه گیری دقیق تر، آنها همچنین به معاینه اشعه ایکس یا MRI زانو متوسل می شوند. بیمار همچنین یک ارجاع برای آزمایشات آزمایشگاهی دریافت می کند - آزمایش خون و ادرار عمومی. بر اساس داده های به دست آمده، پزشک نتیجه گیری می کند و درمان لازم را تجویز می کند.

درمان آرتروز مفصل زانو

درمان آرتروز مفصل زانو باید جامع باشد. تا به امروز هیچ دارویی وجود ندارد که این اختلال را تسکین دهد. یکی از مهم ترین شرایط برای درمان موفقیت آمیز، تشخیص به موقع است. هرچه درمان آرتروز زانو زودتر شروع شود، احتمال طولانی شدن دوره بهبودی و جلوگیری از تخریب و تغییر شکل غضروف ها و بافت های استخوانی بیشتر می شود.

در طول درمان، پزشک و بیمار با وظایف مختلفی روبرو هستند:

1. از بین بردن یا کاهش درد؛
2. تامین مواد مغذی مفصل زانو و در نتیجه افزایش عملکرد ترمیمی آن؛
3. فعال کردن گردش خون در ناحیه مفصل زانو؛
4. تقویت عضلات اطراف مفصل؛
5. افزایش تحرک مفاصل؛
6. سعی کنید فاصله بین استخوان های مفصلی را افزایش دهید.

درمان بیماری بسته به مرحله توسعه آن می تواند محافظه کارانه و عملی باشد.

درمان محافظه کارانه آرتروز مفصل زانو

داروهای ضد التهابی تسکین دهنده درد

برای تسکین یا کاهش درد، معمولاً یک دوره از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs) برای بیمار تجویز می شود. این می تواند قرص، پماد و تزریق باشد. رایج ترین داروهای مسکن را می توان به دو صورت استفاده کرد - داخل یا موضعی.

معمولاً بیماران درمان موضعی را به شکل ژل، پماد، تکه های گرم کننده ترجیح می دهند. اثر این مسکن ها بلافاصله نمی آید، بلکه پس از چند روز (تقریباً 3-4 روز) ظاهر می شود. حداکثر اثر پس از یک هفته استفاده منظم از دارو به دست می آید. چنین داروهایی این بیماری را درمان نمی کنند، بلکه فقط سندرم درد را تسکین می دهند، زیرا شروع درمان برای درد غیرممکن است.

مسکن ها را باید به شدت طبق دستور پزشک مصرف کرد، فقط برای دردهای شدید مصرف شود، زیرا مصرف طولانی و مکرر آنها می تواند عوارض جانبی داشته باشد و حتی تخریب بافت غضروف مفصل را تسریع کند. علاوه بر این، با استفاده طولانی مدت از این داروها، خطر عوارض جانبی از جمله زخم معده، زخم اثنی عشر، اختلال در عملکرد طبیعی کبد، کلیه ها و تظاهرات آلرژیک به شکل درماتیت نیز افزایش می یابد.

با توجه به محدوده استفاده محدود، داروهای NSAID با احتیاط فراوان به خصوص در بیماران مسن تجویز می شوند. دوره متوسط مصرف NSAID ها تقریباً چهارده روز است. به عنوان جایگزینی برای غیر استروئیدها، پزشکان گاهی اوقات داروهای انتخابی را پیشنهاد می کنند. آنها معمولا برای استفاده طولانی مدت برای یک دوره چند هفته تا چند سال تجویز می شوند. آنها عوارضی ایجاد نمی کنند و بر ساختار بافت غضروفی مفصل زانو تأثیر نمی گذارند.

هورمون ها

گاهی در درمان آرتروز مفصل زانو یک دوره مصرف داروهای هورمونی تجویز می شود. آنها در صورتی تجویز می شوند که NSAID ها قبلاً بی اثر شده باشند و خود بیماری شروع به پیشرفت کند. اغلب از داروهای هورمونی برای درمان این بیماری به صورت تزریقی استفاده می شود.

دوره درمان با داروهای هورمونی معمولا کوتاه است و در یک دوره تشدید شدید، زمانی که مایع التهابی در مفصل جمع می شود، تجویز می شود. این هورمون تقریباً هر ده روز یک بار به مفصل تزریق می شود.

کندروپروتکتورها

برای ترمیم و تغذیه بافت غضروف در مراحل اولیه بیماری، یک دوره گلوکزامین و کندرویتین سولفات، به اصطلاح غضروف، تجویز می شود. تا حد زیادی موثرترین درمان برای آرتروز است. آنها تقریبا هیچ منع مصرفی ندارند و عوارض جانبی در موارد نادر ظاهر می شود.

گلوکزامین ترمیم غضروف را تحریک می کند، متابولیسم را بهبود می بخشد، بافت غضروف را از تخریب بیشتر محافظت می کند و تغذیه طبیعی آن را فراهم می کند. کندرویتین سولفات آنزیم هایی را که بافت غضروف را تخریب می کنند خنثی می کند، تولید پروتئین کلاژن را تحریک می کند، به اشباع غضروف با آب کمک می کند و همچنین به حفظ آن در داخل کمک می کند. اثر کندروپروتکتورها در آخرین مراحل بیماری وجود ندارد، زیرا بافت غضروف عملا از بین می رود و قابل ترمیم نیست. دوز روزانه گلوکزامین 1500 میلی گرم، کندرویتین سولفات 1000 میلی گرم است. مصرف این داروها باید کاملاً سیستماتیک باشد تا به نتیجه مطلوب برسد. دوره درمان باید 2-3 بار در سال تکرار شود. هر دو ابزار باید به صورت ترکیبی استفاده شوند.

در داروخانه ها، گلوکزامین به شکل تزریق، پودر، کپسول، ژل ارائه می شود. کندرویتین - در آمپول، قرص، پماد، ژل. همچنین آماده سازی های ترکیبی وجود دارد که شامل هر دو محافظ غضروفی است. همچنین غضروف‌های نسل سومی وجود دارند که یک غضروف محافظ و یکی از NSAIDها را ترکیب می‌کنند.

داروهای گشادکننده عروق

برای رفع اسپاسم عروق کوچک، بهبود گردش خون و رساندن مواد مغذی به ناحیه مفصل زانو و همچنین از بین بردن درد عروقی، گشاد کننده عروق تجویز می شود. آنها همراه با کندروپروتکتورها استفاده می شوند. اگر آرتروز زانو با تجمع مایع همراه نباشد، استفاده از پمادهای گرم کننده، ژل ها، مایعات نیز توصیه می شود.

اسید هیالورونیک

نام دوم این دارو یک پروتز مایع داخل مفصلی است. ترکیب اسید هیالورونیک بسیار شبیه به ترکیب مایع داخل مفصلی است. هنگامی که دارو به مفصل تزریق می شود، فیلمی تشکیل می دهد که از ساییده شدن غضروف ها به یکدیگر در حین حرکت جلوگیری می کند. دوره درمان با اسید هیالورونیک تنها پس از از بین بردن درد و از بین بردن تشدید تجویز می شود.

فیزیوتراپی

یک دوره ورزش درمانی تنها زمانی می تواند بسیار مفید باشد و نتایج خوبی را به همراه داشته باشد که توسط پزشک تجویز شود و تحت نظارت و به توصیه یک متخصص یا مربی انجام شود. خوددرمانی برای سلامتی خطرناک است. ورزش درمانی به عنوان پیشگیری بیشتر از تخریب بافت غضروفی، کند کردن رشد سفتی، شل کردن اسپاسم عضلانی که باعث درد می شود استفاده می شود. در طول تشدید ورزش درمانی منع مصرف دارد. یک دوره از تمرینات فردی خاص که نه تنها مرحله بیماری و وضعیت غضروف، بلکه سن بیمار را نیز در نظر می گیرد، باید توسط یک متخصص متخصص در این زمینه ایجاد شود.

فیزیوتراپی

به عنوان یکی از روش های درمان محافظه کارانه، از فیزیوتراپی استفاده می شود - الکتروفورز، لیزر درمانی، طب سوزنی، جریان های دیادینامیک، UHF. یک دوره ماساژ موضعی نیز نتایج مثبتی به همراه دارد. کمپرس های مبتنی بر دی متیل سولفوکسید یا بیشوفیت، صفرا پزشکی به طور گسترده استفاده می شود. روش های فیزیوتراپی در چندین جهت عمل می کنند - آنها درد را تسکین می دهند، التهاب را کاهش می دهند، متابولیسم داخل مفصل را عادی می کنند و عملکردهای معمول آن را بازیابی می کنند. روش و مدت دوره درمان فیزیوتراپی با توجه به شرح حال بیمار تعیین می شود و تنها پس از تشخیص و مطالعه کامل وضعیت مفاصل تجویز می شود.

بیمار باید رژیم غذایی خود را به شدت کنترل کند، زیرا اضافه وزن فشار بیشتری بر مفصل زانو وارد می کند و پیشرفت بیماری را تسریع می کند. فعالیت بدنی بیش از حد خطرناک است، باید از آنها اجتناب کرد، اما در عین حال، ورزش درمانی به سادگی ضروری است. ارتوپدها پوشیدن کفش های راحت با کفی های مخصوص و استفاده از عصا را برای تسهیل حرکت توصیه می کنند. تکنیک های زیادی توسط متخصصان در زمینه روماتولوژی و ارتوپدی برای درمان آرتروز زانو ایجاد شده است.

فیزیوتراپی تسکین درد شامل موارد زیر است:

1. تابش فرابنفش موج متوسط (تابش SUV). تماس اشعه ماوراء بنفش با پوست زانو تا زمانی که کمی قرمزی ظاهر شود ادامه می یابد. موادی در بافت ها تشکیل می شوند که حساسیت رشته های عصبی را کاهش می دهند و به همین دلیل اثر ضد درد حاصل می شود. مدت دوره درمان بسته به علائم، دفعات و شدت درد توسط پزشک تجویز می شود. به طور متوسط، دوره درمان تقریباً 7-8 جلسه است.
2. مغناطیس درمانی موضعی با هدف بهبود عمومی بدن بیمار. این روش التهاب را تسکین می دهد، درد را از بین می برد، اسپاسم عضلانی را خنثی می کند. به طور موثر برای آرتروز مفصل زانو در مراحل اولیه استفاده می شود. دوره درمان معمولاً به 20-25 روش محدود می شود که هر کدام حدود نیم ساعت طول می کشد.
3. لیزر درمانی مادون قرمز، درمان با شدت کم UHF، درمان با امواج سانتی متری (CMW درمانی).
4. سونوگرافی، دارسونوالیزاسیون، حمام های درمانی، مداخله درمانی که برای بهبود گردش خون در مفصل تجویز می شود.

به همان اندازه درمان بهداشتی-توچال مهم است. چنین درمانی برای استئوآرتریت تغییر شکل دهنده و دیستروفیک تجویز می شود. چنین درمانی، و همچنین موارد ذکر شده قبلا، موارد منع مصرف خاص خود را دارد، بنابراین پزشک معالج قبل از توصیه یک روش بهداشتی-توجهی به او، سابقه بیمار را به دقت مطالعه می کند.

درمان جراحی آرتروز مفصل زانو

این یک روش رادیکال برای درمان آرتروز مفصل زانو است که به طور جزئی یا کامل عملکرد مفصل را بازیابی می کند. روش ها و اشکال مداخله جراحی به میزان آسیب مفصلی و همچنین به سابقه بیمار بستگی دارد.

آرتروز دیررس مفصل زانو فقط با جراحی درمان می شود - مفصل زانو به طور کامل یا جزئی با اندوپرتز جایگزین می شود. درمان جراحی نه تنها به بهبود رفاه، بلکه برای بازگرداندن توانایی بیمار برای کار در آخرین مراحل آرتروز زانو اجازه می دهد. یکی از معایب قابل توجه عمل، بسیاری از افراد دوره نقاهت طولانی را با استفاده از ورزش درمانی، مکانیسم درمانی و سایر وسایل در نظر می گیرند.

انواع مختلفی از جراحی برای آرتروز مفصل زانو وجود دارد:

1. آرترودز مفصل. اصل عمل این است که اندام تحتانی را در عملکردی ترین حالت برای آن ثابت کرده و در ناحیه مفصل زانو بی حرکت کنیم. غضروف آسیب دیده به طور کامل برداشته می شود. این یک روش رادیکال است که در موارد شدید استفاده می شود. نتیجه از بین رفتن درد است، اما بیمار مادام العمر از کار می افتد.
2. دبریدمان آرتروسکوپی. این روش مداخله جراحی اثری موقت اما ماندگار دارد. این عمدتا در مرحله دوم توسعه بیماری استفاده می شود. در حین عمل، قسمت های آسیب دیده بافت غضروف برداشته می شود و در نتیجه درد از بین می رود. راندمان پس از عمل به مدت دو تا سه سال حفظ می شود.
3. اندو پروتز. محبوب ترین درمان برای این بیماری است. مفصل زانو به طور کامل یا جزئی برداشته می شود. و در جای خود یک اندوپرتز ساخته شده از سرامیک، فلز یا پلاستیک است. در نتیجه، بیمار فعالیت حرکتی را بازیابی می کند، درد را از بین می برد. اثربخشی عملیات برای بیش از پانزده تا بیست سال حفظ شده است.

دوره نقاهت

دوره توانبخشی پس از چنین عملی حدود سه ماه طول می کشد. هدف از توانبخشی:

1. بازیابی فعالیت حرکتی.
2. بهبود عملکرد عضلات و مفاصل.
3. محافظت از پروتز

زهکشی در روز دوم یا سوم پس از عمل برداشته می شود. برای از بین بردن درد از آماده سازی های ویژه با اثر خنک کننده استفاده می شود. فعالیت حرکتی توصیه می شود بلافاصله پس از برداشتن زهکشی شروع شود. یک هفته بعد، بیمار به مرکز توانبخشی منتقل می شود. فیزیوتراپیست وضعیت بیمار را کنترل می کند.

مدتی پس از عمل (حدود یک سال) بیمار همچنان درد را تجربه می کند که این به دلیل پیوند پروتز است. هر چه سن بیمار بیشتر باشد، پروتز پیوند پروتز طولانی تر می شود. NSAID ها برای تسکین التهاب و کاهش درد تجویز می شوند. گاهی اوقات پزشکان داروهای هورمونی را تجویز می کنند که اثر پایدار را تضمین می کنند.

یک مورد اجباری دوره تمرین درمانی است. کلاس ها باید به صورت جداگانه برای هر بیمار طراحی شده و به شدت هر روز انجام شود. فعالیت بدنی برای جلوگیری از آسیب به تدریج افزایش می یابد.

پس از ترخیص از کلینیک، بیمار باید دستورالعمل های خاصی را در مورد روش زندگی بعدی رعایت کند. فعالیت های بدنی مانند رقص یا یوگا شش ماه پس از عمل مجاز است. بارهایی که می توانند به پروتز آسیب برسانند اکیداً ممنوع هستند (دویدن سریع، پرش، ورزش های قدرتی). بعد از عمل، بلند کردن وزنه های بیش از بیست و پنج کیلوگرم توصیه نمی شود. در خانه ای که بیمار در آن زندگی خواهد کرد، لازم است تمام نرده های پله ها را تقویت کنید، اتاق دوش را با نرده مجهز کنید، تمام صندلی ها و سایر مبلمان را به دقت بررسی کنید تا قابلیت سرویس دهی داشته باشند. با رعایت این توصیه های ساده، پروتز ماندگاری زیادی خواهد داشت.

با وجود رعایت توصیه ها و نسخه ها، آرتروز بعد از عمل مفصل زانو اغلب پس از چنین مداخلات جراحی (پس از حدود 2-3 سال) مشاهده می شود.

پیشگیری از آرتروز مفصل زانو

برای جلوگیری از این بیماری، افراد در معرض خطر (ورزشکاران، افراد مسن، افراد دارای اضافه وزن، کارمندان شرکت ها) باید برخی از الزامات را رعایت کنند:

1. تغذیه مناسب و کاهش وزن. لازم است غذاهای مضر را از رژیم غذایی خود حذف کنید - چرب، سرخ شده، الکل، اما بهتر است با یک متخصص تغذیه مشورت کنید که به صورت جداگانه به شما در انتخاب رژیم غذایی مناسب کمک می کند.
2. هنگام ورزش، بار روی مفاصل را کنترل کنید، در صورت لزوم، آن را کاهش دهید.
3. سلامت خود را کنترل کنید و بیماری های عفونی را به موقع درمان کنید و از مزمن شدن آنها جلوگیری کنید.
4. درمان به موقع و کافی بیماری های ستون فقرات، در صورت وجود، ایجاد وضعیت صحیح.
5. فعالیت های ورزشی (دوچرخه سواری، شنا، پیاده روی، تمرینات ژیمناستیک ویژه برای مفاصل).
6. بدون خود درمانی! در اولین علائم آرتروز مفصل زانو با کلینیک تماس بگیرید.
7. از استرس دوری کنید، خواب خوبی داشته باشید.
8. به طور سیستماتیک ایمنی خود را افزایش دهید (2-3 بار در سال ویتامین ها را سفت کنید یا حداقل یک دوره مصرف کنید).
9. از هیپوترمی بدن به خصوص اندام تحتانی خودداری کنید.

سبک زندگی سالم و درمان به موقع بهترین وسیله برای پیشگیری از آرتروز مفاصل زانو است.